مجالی برای دلخوشی
چه زیباست جستجوی دوستی قدیمی و عاقبت، یافتن او در دنیایی مجازی
جویا شدن از حال و روزش پس از سال ها بی خبری
هر کس در پی سرنوشتی نامعلوم رفته و حال، دست تقدیر به مدد تکنولوژی روز باز این دو را از فرسنگها فاصله در کنار هم می نشاند
ارتباطات ما آدم های آخرالزمان نیز، خود داستان غریبی است
همین عزیزان و دوستان سالهای شیرین کودکی و نوجوانی را که از نزدیک ببینی حرفی برای گفتن نداری، تداعی خاطرات شیرین آن دوران نیز سخت و دشوار می نماید
... گویا همه انسانهای زمان "حال" شده ایم و تنها به فکر "اکنون" هستیم.
هجمه همه جانبه اطلاعات از سپیده دم تا شامگاه مجالی برای تامل و تفکر یا حتی رویا پردازی و تخیل باقی نمی گذارد. زندگی مدرن و سریع ماشینی شهری از ما روباتهایی بی احساس خواهد ساخت، کافیست در چهره رهگذران بنگری، فقط کودکانند که با تبسمی از نگاه تو پذیرایی می کنند، پدران و مادرانشان چنان درگیر مسایل و مشکلاتی نظیر تورم، تحریم، گرانی، بیکاری و نبود امنیت شغلی،عدم آرامش و آسایش روانی ناشی از نبود امنیت و زورگیری، نبود اطمینان از آینده ای روشن برای خود و فرزندانشان هستند که شیرینی لبخند را از یاد برده با آستانه تحمل کم ، آماده انفجارند. اینهمه ، فرصتی برای مطالعه یک کتاب مفید روانشناسی تربیتی ،دیوان شعر یا در کنار خانواده لحظات شادی را گذراندن باقی نمی گذارد، همه با جنب و جوشی بیهوده در تکاپو برای رسیدن به هیچ....
خدایا این سهم مردمان خوب وطن من نیست، آنها شایسته بهترینها هستند
خدایا خودت رحم کن....
جویا شدن از حال و روزش پس از سال ها بی خبری
هر کس در پی سرنوشتی نامعلوم رفته و حال، دست تقدیر به مدد تکنولوژی روز باز این دو را از فرسنگها فاصله در کنار هم می نشاند
ارتباطات ما آدم های آخرالزمان نیز، خود داستان غریبی است
همین عزیزان و دوستان سالهای شیرین کودکی و نوجوانی را که از نزدیک ببینی حرفی برای گفتن نداری، تداعی خاطرات شیرین آن دوران نیز سخت و دشوار می نماید
... گویا همه انسانهای زمان "حال" شده ایم و تنها به فکر "اکنون" هستیم.
هجمه همه جانبه اطلاعات از سپیده دم تا شامگاه مجالی برای تامل و تفکر یا حتی رویا پردازی و تخیل باقی نمی گذارد. زندگی مدرن و سریع ماشینی شهری از ما روباتهایی بی احساس خواهد ساخت، کافیست در چهره رهگذران بنگری، فقط کودکانند که با تبسمی از نگاه تو پذیرایی می کنند، پدران و مادرانشان چنان درگیر مسایل و مشکلاتی نظیر تورم، تحریم، گرانی، بیکاری و نبود امنیت شغلی،عدم آرامش و آسایش روانی ناشی از نبود امنیت و زورگیری، نبود اطمینان از آینده ای روشن برای خود و فرزندانشان هستند که شیرینی لبخند را از یاد برده با آستانه تحمل کم ، آماده انفجارند. اینهمه ، فرصتی برای مطالعه یک کتاب مفید روانشناسی تربیتی ،دیوان شعر یا در کنار خانواده لحظات شادی را گذراندن باقی نمی گذارد، همه با جنب و جوشی بیهوده در تکاپو برای رسیدن به هیچ....
خدایا این سهم مردمان خوب وطن من نیست، آنها شایسته بهترینها هستند
خدایا خودت رحم کن....
قادري
نظرات شما عزیزان:
آن می که در اینجاست حقیقت نه مجاز است.بچه بودیم پدر و مادر سالاری بود پدر و مادر شدیم فرزند سالاری شد.دانش آموز بودیم معلم سالاری بود معلم شدیم دانش آموز سالاری شد.کوچیک بودیم علم بهتر از ثروت بود بزرگ شدیم ثروت بهتر از همه چی شد.راستی روی این پیشانی سیاه ماچه نوشته بودند که در انقلاب دنیا آمدیم در جنگ بزرگ شدیم تا تحصیل کردیم تحصیلکرده ها بیکار موندن.وقت ازدواجمون شد اوضاع اقتصادی به هم ریخت.دنبال کار دویدیم کار تندتر دوید.آقای قادری چه می نالی که سهم ما از اول همین بوده و هست.
